ทุกวัน...ฉันนั่ง
ฉันนอน..
ฉันคิดถึง...
ฉันชะเง้อ..คอยทาง
ใครสักคน..
แม้นว่าฉันจะมีผู้คอยเฝ้าหาอาหารให้ฉันกิน
เลี้ยงดูฉันอย่างดีก็ตามแต่...
แต่ทุกครั้งที่ฉันได้ยินเสียงมอไซด์สองคันนี้
ฉันจะดีใจเป็นที่สุด
ฉันเด็กชายป๋องแป๋งครับ...
อายุขวบกว่าๆ หากมองแบบผิวเผิน
ผมก็กำลังจะโตเป็นหนุ่ม..โดนใจสาวๆล่ะ
ผมมีน้องสาว...น่ารักด้วยนิสัย
แต่หน้าตามอมแมมเป็นที่สุด
แต่ถึงจะมอมแมมอย่างไร
ก็เห็นลูกเพ่ชอบอุ้มแต่มันอ่ะ
ทีเราออกจะขาว..สะอาดเป็นบางครั้ง
ลูกเพ่..ก็ชอบดุ
แต่ในใจผมรู้น๊า...ว่าลูกเพ่แอบยิ้ม..และเอ็นดูผมอยู่
เมื่อวานตอนเย็นๆผมได้ยินเสียงรถวิ่งเข้ามาประตูทางเข้าเถียงนา
ชะลอแล้วชะลออีก...
แต่ผมก็ยังจำได้ดีว่าเสียงๆนี้คือลูกเพ่แน่นอน
ไม่นาน...แสงและเสียงก็วิ่งมาช้าๆเข้าทางนา
ผมรีบวิ่งไปด้วยความดีใจ..
ผมกระโดด..วิ่งใส่ลูกเพ่ทั้งสองคน
แต่ลูกเพ่..ก็ปรามว่า
"ไม่เอา...ไม่เอาอั้ยป๋อง เดี๋ยวล้อเหยียบแกนะเว้ย"
แต่ผมก็ไม่ฟัง..เพราะดีใจครับ
ที่สำคัญสายตาผมหากินเหมือนเจ้าของเลย
ผมแลเห็นถุงก๋วยเตี๋ยวหลายๆถุง
ถ้าผมนับได้..ผมคิดว่าน่าจะเป็น 4 ถุงครับ
ผมเล็งเลย...ถุงก๋วยเตี๋ยว
พร้อมกะส่งสัญญาณให้น้องสาวอีกตัวมารับ
น้องสาวผม..แต่คนละพ่อคนละแม่ครับ
ชื่อ "มอมแมม" แต่ใครๆชอบเรียก "เหมยๆๆ"
ทั้งที่ตัวมันก็ด๊ำๆๆๆ
ผมวิ่งตามลูกเพ่ไม่หยุด
พร้อมกับเสียงของลูกเพ่คุยกันสองคน
ตอนนั้นด้วยความหิว..ผมขี้เกียจแปลด้วย
จึงจับใจความไม่ได้
กว่าจะรู้ตัวอีกที
ลูกเพ่..ก็ตะโกนด่าผมว่า
"อั้ยป๋อง อย่าวิ่งตาม"
"กลับเดี๋ยวนี้..ฉันจะกลับบ้าน"
ผม..วิ่งไปได้สักพัก
ก็ต้องหยุดวิ่งตาม...เพราะมันล่วงเลยเขตผมแล้วครับ
หรือเรียกง่ายๆว่า..ผมไปอยู่ในถิ่นของหมาชาวบ้านแล้วครับ
หากว่าผมไม่รีบกลับมีหวังโดนหมาไทบ้านลุมสะกำแน่นอน
ผม..จึงเดินกลับ..พร้อมด้วยน้องสาวที่วิ่งไม่ทันผมอีกตัว
แต่ผม..ก็ยังรอลูกเพ่อยู่ครับ
ผมเข้าใจลูกเพ่ครับ
ผมรู้ดีว่า..ลูกเพ่มีเหตุผลเสมอ
และมักเอาของกินมาลูบหัวผมในตอนเช้าวันใหม่
และเมื่อเช้าก็จริงครับ
ลูกเพ่เอามาให้ผมจริงๆด้วย
คุ้มค่ากะความเหงาที่รอจริงๆครับ
ผมรักลูกเพ่ครับ
เพราะถึงลูกเพ่จะปากร้ายไปหน่อย
แต่จริงๆใจดีที่หนึ่งเลย จริงๆน๊า:D
